Naleśniki jak w Manekinie, tylko lepsze, bo moje :)

Jakiś czas temu wraz z Najukochańszym wybraliśmy się po raz pierwszy do słynnego Manekina, który niespełna przed rokiem otworzył filię swojej restauracji również w Warszawie. Opinii wśród znajomych oraz w sieci krąży cała masa, postanowiliśmy zatem zweryfikować je na własnej skórze.

Lokal odwiedziliśmy pewnego popołudnia. przeznaczyliśmy na to 2 godziny, w perspektywie mając inne plany, jednak okazało się, że ten czas pomimo najszczerszych chęci, nie wystarczy. 

W słynnej kolejce przed wejściem (pomimo, że nie była tak długa, jakie zdarzało mi się widzieć z okien tramwaju ) czekaliśmy ponad 40 minut. 

Zajmując stolik od razu chcieliśmy złożyliśmy zamówienie, czasu na podjęcie decyzji mieliśmy aż nadto studiując menu przed wejściem. Jednak pan, który doprowadził nas do stolika nie mógł go przyjąć, musieliśmy czekać na kelnerkę (20 minut). Po przyjęciu zamówienia pani kelnerka uprzedziła nas, że czas oczekiwania na dania to 40 minut, które skrupulatnie odliczaliśmy. Niestety po upływie trzech kwadransów zamówionych naleśników nadal nie otrzymaliśmy. Po zwróceniu uwagi pani kelnerce, która ewidentnie zapomniała o nas, za stół wkroczyły talerze z umiarkowanie ciepłymi daniami. Naleśniki w smaku poprawne, jednak mit Manekina, jaki krąży wśród naszego pokolenia, zachwyty nad smakiem i wielkością porcji sprawił, że oczekiwaliśmy większego ŁaaaŁ. 

Czas nas naglił, więc o rachunek poprosiliśmy w momencie otrzymania zamówienia, by szybko uregulować należność i mknąć dalej, jednak i to okazało się nazbyt wygórowanym oczekiwaniem. 

Pomimo poprawnych naleśników, jakie jedliśmy, obsługa z jaką spotkaliśmy się w lokalu woła o pomstę. Chaotyczna, zapominalska, w dodatku świadczona w żółwim tempie, co przy takim zainteresowaniu i modzie na naleśniki z Manekina nie powinno mieć miejsca. 

Łączny czas wizyty: kolejka 45 min, czekanie na panią kelnerkę 20 min, czekanie na dania 50 min, czekanie na rachunek 20 min, w sumie 2 godziny 15 minut.

Podsumowując - do Manekina na pewno nigdy więcej  (z własnej woli) nie wrócimy.

Nie wrócimy, bo i po co skoro przynajmniej tak samo smaczne dania, a nawet dużo lepsze jesteśmy w stanie przygotować w zaciszu własnej kuchni :)

W pierwszej kolejności przygotowujemy naleśniki, przepis na nie znajdziecie we wpisie "Naleśniki na każdą okazję" z 3. marca 2013 roku.

Kolejnym krokiem jest wybór nadzień. My zrobiliśmy dwa rodzaje.

Nadzienie 1:

• rukola
• serek topiony śmietankowy
• szparagi marynowane
• suszone pomidory
• oliwki czarne
• szynka

Nadzienie 2:

• ser camembert
• szpinak (przesmażony z czosnkiem, pieprzem, z dodatkiem sera feta i papryczki chilli)
• pomidory suszone
• oliwki czarne
• łosoś

Na środek naleśnika po kolei nakładamy wszystkie składniki:

1. rukolę, serek topiony, szparagi, oliwki, suszone pomidory, plasterek wędliny

2. szpinak, ser pleśniowy camembert, suszone pomidory, oliwki, plaster łososia

Końce zawijamy do środka wokół nadzienia tak, by z naleśnika uformować prostokąt.

Smażymy na małym ogniu łyżce oleju z obu stron. Polecam przykryć patelnię, wtedy zgromadzone ciepło ogrzeje nadzienie i rozpuści ser, bez obawy o przypalenie naszego naleśnika.

Podajemy ze świeżymi warzywami :)

Smacznego!